Ja sam doš’o na film, upravo počeo sam da radim taj usrani posao 1949, to znači četiri godine posle rata. Mogu da vam kažem da sam čitavo vreme posmatrao ljude koji su se trsili da se zaposle oko filma, ili da rade na filmu. Normalo, svima je bila kao prva udarna blenda, režija. Na režiju su išli ovi polupismeni, politički dobrostojeći, a scenarijem se, u isto vreme, bave ovi malo politički inferiorniji, i tako se stvara naš film. I… Zašto je onda čudo kada danas mi imamo ljude, ranjave, umetnički ranjave, politički ranjave, koji se skupljaju u tamo nekoj Puli, tamo trguju filmovima, plasiraju nagrade, trojici ili četvorici ovih majmuna glumačkih, koji pristaju, sad uz ovu, ili onu klapu, dele nagrade, a oni ih donose s pompom u Zagreb, Beograd, Sarajevo, Skoplje…i ranjavaju ljude (ove glumce), koji su skloni da stvarno veruju da su nekakve veličine.
RATOVANJE MOZGOM Razgovori: Aligrudic/Brkovic/Vujisic/Georgijevski/
Нема коментара :
Постави коментар